Phantom of the poles

“Verdacht” prevelde ik donderdag laatstleden. Mijn urinestraal had nog maar net het ruime sop in Franske’s ruime reet-de-chaussée-toilette gekozen, of mijn wenkbrauwen rezen eventjes ten hemel.

Voor mij prijkte een knappe foto van een sneeuwwitte ijsbeer die zich, nogal onwennig, doorheen het purperen landschap worstelde. Dergelijke schoonheid was voor de auteur van het bijhorende tekstje echter een reden om met volle gewicht de ecologische alarmbel te luiden. Een gebrek aan camouflage levert velen in het dierenrijk hitsige partners en ontzagwekkend spannende verhalen op, voor de beer op deze foto gaat dit echter niet op.

Mijn gedachten waren bij de Inuït en Yupik, kamperend kampend met dezelfde problemen als deze enorme poolbeer moet het leven er voor hun ook niet gemakkelijker op geworden zijn.

Logisch? Toch? Of is er meer aan de hand? Kan het zijn dat die Noordelijke opdondertjes ons een rad voor de ogen draaien? Is deze ‘Skimo wel zo

schattig als hij lijkt?

De oude Grieken maakten reeds gewag van een vreemdsoortig volkje uit het verre Hyperborea. Ook de Ieren, oude Noren en zelfs enkele Latijns-Amerikaanse volkeren berichtten over ontmoetingen met magische creaturen in de Noordelijke gebieden.

Poolgat?

Ze liegen er niet om, de bewijzen die stellen dat onze planeet zo solide als een ballon met aero-constipatie is. Driehonderdvijftienmiljoen vierkante kilometer groot, toch weegt onze aardse gevangenis slechts zes triljard ton. Eerlijk verdeeld onder ons allen levert dat een slordige biljard ton per inwoner op. Best weinig nietwaar?

Physical geography meldde enkele jaren terug via een artikel van Arnoldo de Azevedo’s hand dat het al langer geweten is dat de aarde hol is en de poolen de gigantische toegangspoorten tot dit onderaardse rijk vormen. Uitgelekte overheidsdocumenten vormen het onweerlegbare bewijs dat hogere machten deze kennis liever niet in de handen van het volk zien.

De Amerikaanse auteur William Reed draagt verslagen van ontdekkingsreizigers aan. Warm, adembenemende natuur en een overdaad aan nieuwe culturen. Omdat zowel beide poolen een ingang vormen spreekt het voor zich dat minimaal de helft van het gebied moet baden in constant natuurlijk licht. Hoogstwaarschijnlijk vindt er elk half jaar een massale trektocht van noord naar zuid en visa versa plaats, waar de Serengeti bleekjes bij weg trekt.

Het smelten van de poolkappen is dus zonder twijfel koren op de molen van de Eskimo’s, deze imperialisten wensen hun ondergronds verblijf verder uit te breiden. Het moge duidelijk zijn dat ecoterrorisme hun niet afschrikt!

Uw reporter verzamelt verpletterend bewijs voor deze stelling. Tegengewerkt door geheimzinnige organisaties met een ogenschijnlijk gigantisch budget kan het ontrafelen van deze waarheid nog wel wat tijd nemen. Kom echter af en toe terug voor verdere updates, sensibiliseer uw vrienden, trek de straat op en eis om een verklaring!

Met tijdelijke frisse groet

Lyven