Recensie: Schellebelle – 1919

Na wekenlange propaganda reclame uit de mond van een Wichelse collega besloot ik met mijn vrijdagavond eens iets anders te doen dan mijn broek voor televisie slijten. Na menige bionade op het batastrand toog ik met een huisgenoot richting sphinx en we placeerden ons in de uiterst comfortabele en welgekende rood-pluchen stoeltjes van zaal 3.

Enkele houterige acteerprestaties zijn met een volledige cast amateurs niet te vermijden en het voortdurende geschipper tussen de streektaal en gekuist Vlaamsch helpt de dialogen niet echt vooruit, laat staan dat het plot heel geloofwaardig overkomt maar het deerde mijn kijkplezier niet. Het ijzersterke scenario, de professionele montage en de acteerprestaties van de hoofdrolspelers maken er een aangename hartverwarmde e humorvolle ervaring van.