Recensie : Un Chien Andalou

Een bijzonder vreemde ervaring. Wat een drankje in een kunstzinnige setting moest worden in een mini-kroegentocht geworden aan de Noordkant van Gent. En ergens tussen het vergelijken van Beattle-nummers en het opsommen van Bart Kaëll’s grootste hits kwam het onderwerp op de film in de titel. Ik had er nog nooit van gehoord. Volgens mijn disgenoten moest ik daar zo snel mogelijk verandering in brengen en zo geschiedde.

Ik zeg er maar meteen bij, zonder licht beneveld te zijn en het bord frieten met stoverij voor mijn neus was ik waarschijnlijk weggelopen bij de eerste scène. Ik zeg dit niet om u bang te maken. Het is simpelweg mijn tere natuur of mijn filter voor nonsens. Omdat er überhaupt geen verhaal te verwachten valt kan ik u wel vertellen dat er gestreepte dassen, mieren, dode ezels, tijdssprongen, halve verkrachtingen en heel veel starre blikken in voorkomen.

Zoek zelf ook alsjeblieft niet naar inhoud. De makers zouden zich omdraaien in hun graf en ik vermoed dat er al heel vaak wat kunsthaters zijn geweest die nillens willens een plot voor dit stukje cinématografie hebben uitgedacht. Bunuel is me dunkt nog niets uitgetold. Ik kan het ratelen horen tot hier.

Recensie : The Ring Cycle

Inleidende opmerking:

Het betreft de uitvoering van de volledige Ringcyclus in een productie van  ‘the Metropolitan Opera’ in het seizoen 2010-2011.

Ik ben geen kenner, niet van Opera en niet van klassieke muziek, maar reeds heel lang ben ik bekend en gefascineerd door het fenomeen Wagner. Dus toen een vriend mij wees op het fantastische aanbod van Opera in de Cinéma en ik na kort onderzoek ontdekte dat begin mei de Ringcyclus uit het vorig seizoen hernomen zou worden; aarzelde ik niet en schafte mij een abonnement aan.

Het was prachtig! Het decor was groots, fenomenaal, sober, subtiel en alles wat de Ring nodig heeft (in mijn zeer bescheiden lekenvisie). Maar vooral ben ik onder de indruk van Deborah Voigt’s stem en acteertalent.

Homo ludens