Recensie: Veel vrouw, af en toe een man

Wat een bagger.

Dat is een wel heel summiere samenvatting van een vod waarin noch de personages, noch de amper aanwezige plot, noch de schrijfstijl konden boeien. Voor zover er een verhaallijn te bespeuren valt gaat het boek over drie generaties vrouwen en hun ‘vriendinnen’. Maar waarom er eerst een half boek wordt uitgediept hoe verknocht de meisjes aan elkaar zijn om op de laatste bladzijden vraagtekens bij deze gevoelens te zetten ontgaat mij geheel. En zo zijn voor mij alle acties der hoofdpersonages motivatieloos. Laat staan dat ik begrip of sympathie zou moeten opbrengen voor deze plastieken personages.

Recensie : Un Chien Andalou

Een bijzonder vreemde ervaring. Wat een drankje in een kunstzinnige setting moest worden in een mini-kroegentocht geworden aan de Noordkant van Gent. En ergens tussen het vergelijken van Beattle-nummers en het opsommen van Bart Kaëll’s grootste hits kwam het onderwerp op de film in de titel. Ik had er nog nooit van gehoord. Volgens mijn disgenoten moest ik daar zo snel mogelijk verandering in brengen en zo geschiedde.

Ik zeg er maar meteen bij, zonder licht beneveld te zijn en het bord frieten met stoverij voor mijn neus was ik waarschijnlijk weggelopen bij de eerste scène. Ik zeg dit niet om u bang te maken. Het is simpelweg mijn tere natuur of mijn filter voor nonsens. Omdat er überhaupt geen verhaal te verwachten valt kan ik u wel vertellen dat er gestreepte dassen, mieren, dode ezels, tijdssprongen, halve verkrachtingen en heel veel starre blikken in voorkomen.

Zoek zelf ook alsjeblieft niet naar inhoud. De makers zouden zich omdraaien in hun graf en ik vermoed dat er al heel vaak wat kunsthaters zijn geweest die nillens willens een plot voor dit stukje cinématografie hebben uitgedacht. Bunuel is me dunkt nog niets uitgetold. Ik kan het ratelen horen tot hier.

Recensie: Parcifal

20 april 2013, Vlaamse Opera te Gent

Het is buiten reeds broeierig heet en hoewel ik ondertussen een liefhebber en een fan van Wagner genoemd mag worden, ben ik nog geen expert, laat staan een maniak. Mijn ticket doorspelen leek dus even een interessante optie.

Ik koos dan toch voor een introductie, achteraf bekeken hoogst noodzakelijk anders waren de geheel overbodige accenten die de producente wou toevoegen me niet eens opgevallen. Bij het aanschouwen van de prijslijsten voor hapjes en drankjes tussendoor was ik vooral zeer blij dat ik een eigen droogje had meegebracht.

Over de muziek kan ik heel kort zijn door te verwijzen naar de componist. Het was Wagner dus natuurlijk was het fenomenaal, bombastisch en geweldig. Zoals dat met opera’s gaat was het verhaal wel wat verhaspeld maar er is geweldig goed gezongen geweest en daarbij moet ik uitdrukkelijk een pluimpje gooien richting vrouw-en kinderkoor.

Gaat allen zien!

Recensie : The Ring Cycle

Inleidende opmerking:

Het betreft de uitvoering van de volledige Ringcyclus in een productie van  ‘the Metropolitan Opera’ in het seizoen 2010-2011.

Ik ben geen kenner, niet van Opera en niet van klassieke muziek, maar reeds heel lang ben ik bekend en gefascineerd door het fenomeen Wagner. Dus toen een vriend mij wees op het fantastische aanbod van Opera in de Cinéma en ik na kort onderzoek ontdekte dat begin mei de Ringcyclus uit het vorig seizoen hernomen zou worden; aarzelde ik niet en schafte mij een abonnement aan.

Het was prachtig! Het decor was groots, fenomenaal, sober, subtiel en alles wat de Ring nodig heeft (in mijn zeer bescheiden lekenvisie). Maar vooral ben ik onder de indruk van Deborah Voigt’s stem en acteertalent.

Recensie : Caveman

Een klassieker in het middengenre van de stand-up comedy en de monoloog over het veel besproken (misschien intussen TE veel besproken) ‘de verschillen tussen man en vrouw n de oorsprong van die verschillen. Vlot, grappig en vol accurate observaties, maar het valt niet te ontkennen dat de heer De Maertelaere meer verteller dan acteur is.

Het uitgedeelde pintje wist mijn kompaan evenwel zeer te appreciëren.

Recensie: ‘En Nu Serieus’

Deze ochtend wijl ik met mijn verwekkers in een automobiel was gesitueerd, en wel onderweg naar de grootste wijnbeurs van Nord-Pas du Calais; luisterden wij gezamelijk naar de muziekkeuze van Vlaanderens grootste familie*; Radio2.

Ik bedenk dat het een goede zaak is dat ik sloten gratis wijn in het vooruitzicht had of de hemeltergendheid van het programma waar ik mijn arme poezelige oortjes niet voor kon beschermen had me in afgrijzen uit het péage-ontwijkende vierwielige voertuig zien tuimelen.

De presentatoren, hoewel verondersteld onderlegd in hun vak slagen er op geen enkel ogenblik in hun vragen vlot te brengen, sfeer in de studio te suggereren of de multitude aan gasten even zichzelf laten zijn. Ik stel voor dat het productiehuis ophoudt met een show al te luchtig te willen houden/maken. En nog meer dat er bij de heer Allo en mevrouw Van Dyck op wordt aangedrongen dat een onverwachte stilte niet onmiddellijk te willen vullen met een verzoek om hilariteit aan de gast.

Neem de titel van uw programma alstublieft ernstig, dan geraken we er misschien.

* of hoe ze zichzelf ook willen omschrijven

Recensie: Schellebelle – 1919

Na wekenlange propaganda reclame uit de mond van een Wichelse collega besloot ik met mijn vrijdagavond eens iets anders te doen dan mijn broek voor televisie slijten. Na menige bionade op het batastrand toog ik met een huisgenoot richting sphinx en we placeerden ons in de uiterst comfortabele en welgekende rood-pluchen stoeltjes van zaal 3.

Enkele houterige acteerprestaties zijn met een volledige cast amateurs niet te vermijden en het voortdurende geschipper tussen de streektaal en gekuist Vlaamsch helpt de dialogen niet echt vooruit, laat staan dat het plot heel geloofwaardig overkomt maar het deerde mijn kijkplezier niet. Het ijzersterke scenario, de professionele montage en de acteerprestaties van de hoofdrolspelers maken er een aangename hartverwarmde e humorvolle ervaring van.

Recensie: Nemen wij dan samen Afscheid van de Liefde

Mogelijkerwijs het slechtste boek dat ik ooit zal lezen. Al de nonsens en  het van-de-hak-op-de-tak-gespring die door Herman Brusselmans met grapjes overgoten tot aanvaardbare lectuur zijn verhoffen, vallen in vergelijking uit als droge korstjes tegenover ovenvers melkbrood. Omdat het aan 1 absoluut minimum uit een lange lijst van essentiële ingrediënten voor een goed boek ontbreekt; humor, plot, uitgediepte personages, vloeiende zinnen, spanning, karakteristieke dan wel karakteriserende one-liners, een aantrekkelijke titel en/of kaft, …

Het lectuurequivalent van ‘Mijn man kan dat!’ waarmee ik bedoel: het slechtste dat in zijn niche ooit op de markt is gebracht. Lees dit niet en zeg uw abonnement op de Knack op zolang uw zuurverdiende centjes mede gebruikt worden om de heer PBG’s aanwezigheid in de buurt van tekstverwerkers allerhande te subsidiëren.

Recensie: ’t Onverwacht Geluk

Locatie ' t Overwacht Geluk

****

Het begint natuurlijk al bij de naam. Wie wil nu niet wat “onverwacht geluk” ontdekken in zijn leven?!

Een café dat zijn cliënteel niet enkel haalt uit dat schorremorrie dat uit het aanpalende etablissement komt aangewaggeld en toch vlot te bereiken is, heel goeie muziek speelt, een ruime (en degelijke) selectie rode wijn schenkt en waar de pinten vlot en fris getapt worden door een sympathieke serveuse dan wel uitbaatster en aanhangsel heeft verder geen loftuigingen meer nodig.